Bart Drost heeft al menig werkperiode als artist in residencemogen doen. In november was hij in deze hoedanigheid de gast van kunstenaarsinitiatief POPOP in Nijmegen en werkte hij één maand in het voormalig belastingkantoor.
Vijf dagen per week van 9-17 uur was hij er ‘op kantoor’. Het verhaal gaat dat hij bij aanvang van zijn werkperiode in de verlaten kantoorruimte in een kartonnen doos onder andere dertig in een krampachtig handschrift volgeschreven vellen lijntjespapier aantrof. Met rode oortjes las hij de notities (van een voormalig ambtenaar?) door en hij besloot tenminste een gedeelte van deze absurde geschriften openbaar te maken. Tijdens het lezen maakte hij 54 potloodtekeningen en bundelde deze samen met de tekstfragmenten in het boekje ‘zonwering’.
Naast de broeierige, bizarre, verwarde en soms ook verwarrende wereld die in de notities wordt opgeroepen creëerde Drost middels een subtiele ingreep in de kantoorruimte tenslotte een sober tegenbeeld.
Een Expositie met een heuse lunchpauze voor de mensen die door schilder Diederik Grootjans tijdens hun werk en hun lunchpauzes op het doek zijn vastgelegd. Veertig lunchpauzes, tachtig schilderijen.
Introduction to this “Editon” For the third edition of Qtopia Queer Art Festival 2021 the interdisciplinary – artists,, thinkers team has created a mini-residency program in the context of community-based urgencies. For three weekends the community is invited to come together at Nijmegen’s very own POPOP, POST and NEUS to participate in various workshops, lectures, dinners and performances/interventions. These events will be facilitated by artists that have developed a community-based practice and artists that have created projects with topics such as -celebration, navigating bodies, architecture, archiving and community building.
“The theme of Speculative Intervention gives the artists and participants the opportunity to dive deeper into different forms of research without the goal of finding clear answers. It allows the Queer experience to exist and reclaim the public and private spaces by taking any form of action that might not belong in the norm.”
Nederlandstalige POP bij POPOP. Tuur treedt zondag 3 oktober live bij ons op. Het wordt een silent optreden met koptelefoons en max 25 mensen per optreden. Voor wie al nieuwsgierig is naar de teksten van deze zanger: ze zijn te beluisteren op Spotify!
Deelnemende kunstenaars vanuit POPOP en verantwoordelijk voor het kunstwerk op de raampartijen rondom: Jack Engelbrecht en Lou Patat :
Zowel Lou Patat als Jack Engelbrecht kruipen graag in de rol van een alter-ego, hun beeldend werk gaat daar dan ook vaak over. Op het raamwerk zal van beide kunstenaars hun tekenstijl zichtbaar zijn, in een soort mix van free- en mangastyle. Verhaallijnen over prothese-makers en one-liners zullen elkaar afwisselen. Op twee zijdes van het gebouw zal als onderdeel van deze hele vertoning twee keer de speciaal voor deze tentoonstelling gemaakte anime groot gebeamd worden en dag en nacht zichtbaar zijn.
“The walking body has no history. By walking, you escape from the very idea of identity, the temptation to be someone, to have a name and a history… The freedom in walking lies in not being anyone; for the walking body has no history, it is just an eddy in the stream of immemorial life.” (Frédéric Gros, A philosophy of walking)
De beklemming van het thuiszitten compenseerde Marjoke van de Plassche het afgelopen jaar door vanuit haar huis kilometers te wandelen langs de Waal. De wandelingen begonnen steevast tussen de huizen, waaierden willekeurig uit in de lege uiterwaarden en eindigden weer tussen bebouwing, als een ritueel met oneindig veel kleine variaties.
De eenvoud en ritme van het lopen leverden nieuwe mentale landschappen op, vol leegte, ruimte en vrijheid. Deze indrukken zette zij voor POPOP om in twee nieuwe ruimtelijke installaties waar je je als bezoeker tussendoor kunt bewegen. De gebruikte materialen wol en glas zorgen daarbij voor bijna tegengestelde ervaringen: waar de wol tactiel, warm, zacht en omhullend werkt, zorgt het transparante glas voor een zekere scherpte, klaarheid maar ook afstandelijkheid. De ervaringen worden versterkt door twee soundscapes, die verschillende werelden oproepen maar elkaar ook aanvullen.
Wie ben je, als je je door verschillende werelden beweegt?
Expositie “What Els, Joos?” stond gepland voor 15 januari 2021, en toen hoopvol voor 22 januari 2021. Uiteindelijk konden we deze mooie tentoonstelling alleen op afspraak aan een zeer selectief publiek laten zien.
Vanuit een fascinatie voor wat er in de verte en achter de horizon is, maakt Els Jacobs werk dat landschappelijk en abstract is. Het kunnen uitkijken over het strand en de zee en de vergezichten in bv de Yorkshire Moors maken haar gelukkig. Het is alsof het haar hoofd en lichaam lichter maakt als ze daar is. Als kind had ze al de behoefte te verdwijnen en even niet in deze wereld te zijn. Els Jacobs werkt vooral met en op papier en karton, en voegt er plakband, metaal, plastic en van alles wat ze maar tegenkomt er aan toe.
In december 2020 wilde wilde van der Zanden haar kunstenaarschap opnieuw uitvinden. Tijdens de Lockdown besloot ze te werken met persoonlijke items zoals gedragen kleding, een verzameling wol, zijarmen van de Lindeboom en items zoals een gek vaasje, een gehaakt poezen- mutsje, en haar lichtblauwe kinderdekentje. Op die manier ontstonden er diverse wezentjes. Was het een hang naar het persoonlijke in het onpersoonlijke coronatijdperk? Een ode aan haar jeugd? Of zocht ze naar anti-figuren in de abstracte wereld van het werk van Els Jacobs?
An artist collective creates a group exhibition centered around the theme of a journey through visual thought; Any Which Way. Fivedifferent artists who all work with exploring and rethinking their surroundings, varying in artistic practices from installation to painting and prints, as all artists have their own practice and unique approach to their work. Though incredibly varied, there is a main thread between the work; exploring and depicting existence, travelling and exploring different places and worlds both physically and mentally, as well as theoretically. The materials and its inspiration is all around us, and can help us learn what its other uses can be. Just as with travelling to different places, you discover mundane things that to you are not mundane, you learn of traditions, stories, new inventions and viewpoints, and realize things may not be what they seem. One can travel physically from a location to another, but travelling and exploring as if you were to discover a whole new world can be done just as well in your mind.
The viewer may experience another passage through different places, the past and the future, and all its elements eluding to timelessness. Where are we, why are we there? Are we not here? Where have we been, where else could we be? Life can not be restricted to facts, neither to fiction; the truth lies somewhere in between. Join us on the journey, through art and exploration. It doesn’t matter which way you go, because even by staying idle and observing, one can be a part of a world you never thought existed before. Any which way you go, you can come back or choose to never return to the place you were before. The world around us is full of ideas and thoughts and through this exhibition this group hopes to take you into these different views upon our world.
Kiki Beernink (1995, Dutch) is an artist who searches for figures that seem captured in a moment of emptiness. The figures are unaware that they are being looked at, making everyday movements and actions become compelling. Her work, paintings or print, capture a very contemporary feeling and combination between comfort and melancholy in modern life.
Mike Dings (1995, Dutch), made a photography series of his old-timer car to let one re-enter a different moment in history. A recognisable romanticized past, yet it is recent and current. Looking through the world with an analogue lens and being inspired by the aesthetics of the 1960’s and 70’s Ding’s work is a mirror between the past and present. Similar to Beernink, Dings seeks to create an engaging image that captures an everyday action. They try to open a door to the viewer to see a moment frozen in time as well as a reminder of the space between, finding permanence in things that are fleeting.
Laura van Daalen (1995, Dutch) glances at the world around her, and turns to the world’s nature; a force before and beyond our time. In our current world, what is still natural? Does such a thing exist? Considering that everything is “designed”, other perspectives and impressions can be found when examining a ‘natural’ object. Van Daalen creates new landscapes, which end up more minimal than her first encounter with them. Are these works any different though, then when she had encountered them in person? What is still natural?
Anja Fredin (1975, Danish) is an artist who views the world through a trilingual and multi-cultural perspective, allowing her to let them entangle and thus creating new interpretations of the things around her. Fredin works preferrably with found materials and impressions from nature and everyday life. These are often rough, prefabricated objects or building material, carefully selected based on tactility and expressive characteristics. With these she creates poetic spatial installations searching for a synchronization between concepts and moments that have no real definite beginning or end, but a reminder of what is truly evanescent; the now.
Johanna Talja (1994, Finnish) is a multi-media and installation artist whose work revolves around an exploration of cinematic, performative media and relations between the on-stage and behind the stage. Her aim is to disrupt the mundane, expose the insanity of the everyday as -well as reveal the insanity in regularity. Talja creates her own props and costumes, through which she creates characters and scenes through improvisational performances, resulting in the creation of another separate dimension trapped somewhere between the screen, the backstage, the viewer, the artist, the physical and the digital. The moments in this dimension are what the viewer can observe as strange moments in time, translations between seeing, believing, being there to see it but being also far from it.
(Design flyer Katinka Zonneveld) Verdraaid Kennelijk heb ik er lang overheen gekeken. Iets dat al jaren hetzelfde is, maar pas net tegen mij hallo durfde te zeggen. Of was het andersom? Dat het al jaren tegen mij aan het praten was en ik pas net begon te luisteren? Hoe het ook zij, wij tweeën kwamen samen op een moment dat we er beiden aan toe waren. Meteen ben ik benieuwd voor hoelang dat zou zijn… (Work Lucas Sloot)
In the belief that every – thing has endlessly more potential than we act on or even can imagine, I’m looking for the life behind the object. The object triggers us to interact with it. It influences us, but at the same time we influence the object. If everything has a bottomless potential, is everything the same to me? No! I enjoy some stuff more than others. How to value things?
Als beeldend kunstenaar houdt Lucas Sloot (1988) zich bezig met de verbanden tussen hem en de dingen uit zijn omgeving. Deze dingen kunnen van alles zijn; van ruimtes, voorwerpen, gebouwen en dieren tot abstractere vormen als tijd, kennis, meningen en emoties. Al deze vormen lijken met elkaar in verband te staan en zo invloed op elkaar uit te oefenen. Soms vormen ze elkaars context en lijken zo elkaar betekenis te geven. Wat gebeurt er dan met het een als het ander veranderd? Verandert dat ene dan zelf ook? Op soms een analyserende en soms juist een gevoelsmatige wijze onderzoekt Sloot deze veranderingen om zo op zoek te gaan naar de werkelijke essentie van de dingen om hem heen.
De werken vragen je opnieuw te kijken naar objecten en dingen. Naar de mogelijkheden en beperkingen die deze dingen in zich dragen. Ze worden voornamelijk vertaald in houten constructies en objecten, video’s, digitaal werk en ingrepen in bestaande situaties. www.lucassloot.com
Verdraaid nog aan toe! Je lag al veel langer in mijn atelier, Bedekt, verstopt, onzichtbaar, in stukken, Maar nu heb ik je bij elkaar geraapt, met je gespeeld en kwam je volledig tot leven, om elkaar hallo te zeggen.
In het werk van Jeanne Janssen worden foto’s/ objecten dusdanig gecombineerd en bewerkt tot een speels beeld dat een vervreemdend en soms unheimlich gevoel oproept. In de materialen is regelmatig verval af te lezen, dat door de jaren heen ontstaan is.
De 3D werken zijn tot stand gekomen door bekende voorwerpen dusdanig te vervormen, te bewerken, te versnijden, te verdraaien en/of te bedekken zodat de oorsprong van de voorwerpen niet altijd meer te achterhalen is. Objecten met een alledaagse, voor iedereen herkenbare vorm, worden ontleed en tot een totaal ander object samengesteld. Een aantal werken heeft door deze gedaanteverwisseling een organische vorm gekregen.
In de collages speelt de passie voor vervallen panden en oude ijzeren voorwerpen een rol, welke een inkijkje geven in de geschiedenis van de maker. Meerdere van de oude voorwerpen zijn afkomstig uit een oude werkplaats waar zij zelf als kind dagelijks rondliep. www.instagram.com/jeannejeanne63
Verdraaid, soms zijn het de nabeelden die blijven hangen.
Het eerste wat Marieke Noort eind 2018 verhuisde naar haar huidige atelier was een oude leerlooierspers. Deze wordt gebruikt als een soort etspers om materiaaldrukken te maken. Daarnaast gebruik ze zeefdruk en zelfgemaakte agar-agarplaten. Agar-agar is plantaardige gelatine. Er wordt vooral geëxperimenteerd met planten zoals ‘onkruid’, snoeiafval en uitgebloeide bloemen, maar stukjes karton, draadjes of direct tekenen met penseel en een oude creditkaart behoren ook tot haar arsenaal.
Een plantendruk levert bijna altijd prachtige beelden. “Mooi”, zegt Marieke Noort, “maar daar ben ik niet persé naar op zoek. Ik zoek naar beelden die mijn verhaal in mijn handschrift vertellen. Hemdjes, heupen, gezichten, een enkele keer een jurk en vooral vazen zijn de vormen die me de laatste tijd veel inspiratie en mogelijkheden gaven. Ik gaf mijzelf de opdracht om 100 vazen te maken in unieke monoprints. Het werden er 107. De laatste deden me aan bommen denken. Dat wordt wellicht een nieuwe serie.” www.mariekenoort.nlwww.instagram.com/marieke.noort
Een tentoonstelling over het verlangen schepen te verbranden, het snakken naar water, schone handen en een wat minder vies geweten. Een eerste duo-expositie van Jeu Plastique en Lou Patat, beiden kunstenaars uit Nijmegen en afgestudeerd aan ArtEZ.
Lorenzo is een Italiaanse, onsuccesvolle volkszanger met een levendig nachtleven. Hij woont net buiten het uitgaanscentrum van het showbizzdistrict en de dames uit het showbizzleven gaan dan ook graag bij hem langs aan het einde van de nacht. Deze nachten waren aanvankelijk niet meer dan een doorsnee afterparty, waarop de glitter en glamour al in begint te zakken en traditioneel wat laatste pogingen worden gedaan. Tot op een avond, een van de dronken vrouwen de deur van het toilet per ongeluk een stukje open laat staan en Lorenzo een ogenblik naar binnen kan kijken. Dat hele korte moment waarin hij de vrouw in haar eigen wereld zag greep hem zo aan dat hij zijn leven in het teken heeft gesteld van het uitbreiden van dit moment. www.loupatat.com
De beeldbewerker voegt enen en nullen samen, hij scheidt de spaanders van het blok. Zowel samenvoeging als scheiding zijn methodes om tot nieuwe beelden te komen.www.jeuplastique.com
